แสงตะเว็นสิตกดินแล้ว
เสียงนกแก้วเอิ้นพ่อแม่ฟ้าวคืนคอน
ลมเอ้ยลมพัดผ่านทุ่ง ใจพะวงคิดนำเจ้าแท้น้อ
มื้อนี้ยังเห็นกันอยู่ไวๆ มื้ออื่นไปสิเป็นจั่งไดน้อเจ้า
ย่านแต่ฟ้าเปลี่ยนหม่นบ่คือเก่า
ย่านแต่เงาของเจ้าบ่เห็นคือเมื่อวาน
ย่านแต่เงาของเจ้าบ่เห็นคือเมื่อวาน
เสียงเคยเว้าอาจได้ยินแค่ในความจำ
คนเคยถามอาจเฮ็ดได้แค่นั่งคิดฮอด
ยามเหนื่อยล้าสิเหลือไผเด้ให้กลับไปกอด
ย่านน้ำตาที่เทียวลอดไหลมาอยู่บ่เซา
ย่านแท้นอมื้อที่บ่มีเจ้าอยู่
ยังบ่ฮู้สิอยู่จั่งใด๋ถ้าบ่คือเก่า
ฟ้าเอ๋ยฟ้ายามแจ้งๆ กะหม่นปนสีเทา
เอาคนฮักของข่อยคืนมาได้บ่
เอาคนฮักของข่อยคืนมาได้บ่
เสียงเคยเว้าอาจได้ยินแค่ในความจำ
คนเคยถามอาจเฮ็ดได้แค่นั่งคิดฮอด
ยามเหนื่อยล้าสิเหลือไผเด้ให้กลับไปกอด
ย่านน้ำตาที่เทียวลอดไหลมาอยู่บ่เซา
ย่านแท้น้อมื้อที่บ่มีเจ้าอยู่
ยังบ่ฮู้สิอยู่จั่งใด๋ถ้าบ่คือเก่า
ฟ้าเอ๋ยฟ้ายามแจ้งๆ กะหม่นปนสีเทา
เอาคนฮักของข่อยคืนมาได้บ่
เอาคนฮักของข่อยคืนมาได้บ่
แสงตะเว็นของมื้ออื่นเซา
เส้นทางเก่าเคยย้างแค่บ่มีเจ้าแล้ว
ไผหนอพาเจ้าจากจร
บ่เคยนอนได้แต่ถามข่าวเท้าความหลัง
อยู่ไสเด้ถึงกลายเป็นไอแล้วกะซ่าง
ฮู้บ่ว่ายังคิดฮอดบ่เซาทุกเซ้าค่ำ
ฮู้บ่ว่ายังคิดฮอดบ่เซาทุกเซ้าค่ำ